Bij de receptie weer een scooter gehuurd en op naar Tulamben. Daar is een Amerikaans oorlogsschip op de kust gelopen en met de aardbeving van 1963 weer in het water terug gezonken. Het is dé attractie van deze omgeving, dus dat moet makkelijk te vinden zijn. Na drie keer heen en weer gereden te zijn blijkt te toegangsweg een zandpaadje waar we met de scooter met moeite overheen kunnen. Eenmaal bij het strand is het een drukte van jewelste. Veel duikers en snorkelaars op het strand. Op nog geen 25 meter zwemmen van de kust ligt daar een stukje geschiedenis wat je gewoon met je snorkel en flippers kunt bekijken. Met de GoPro op onze nieuwe snorkels gaan we te water. Wat een prachtige onderwaterwereld. Het lijkt wel of je in een aquarium zwemt. Het wrak ligt zo ondiep dat je het aan kunt raken. Een hele gekke ervaring. Kortom: weer een vink op de Bucketlist. Op de weg terug naar Amed komen we nog een snorkelplaats tegen. Hier zijn de vissen nog mooier en talrijker.

De volgende dag op zoek naar een Japans wrak. Deze is wat kleiner van formaat, maar zeker de moeite waard. Daarna strandbedden opgezocht en de rest van de dag geluierd aan het strand. Als toetje krijgt Corry een Balinese massage op het strand van een heel oud omaatje. Deze heeft dat zeker vaker gedaan, want die vrouw is sterk in haar handen, pfff.

Amed is een mooie locatie voor snorkelen en duiken, maar voor vertier is dit niet echt een aanrader. Omdat we de scooter voor twee dagen hebben gehuurd, gaan we ’s avonds wat verder het dorp door tot we ineens boven op een uitkijkpunt een hele gave tent vinden helemaal van bamboe gemaakt. Veel mensen en muziek, dus daar gaan we maar wat drinken. Ron gaat wat te drinken halen en ik plof neer op een dik kussen op de grond en om mij heen zie ik allemaal jongelui in de tijd van de flowerpower. Hun gezichten versierd met glitters, mannen hebben een Hawaïhemd aan. Twee meiden kijken mij een beetje vreemd aan en ik krijg het idee dat dit een besloten feest is waar wij niet voor zijn uitgenodigd. Na ons drankje opgedronken te hebben, zijn we maar weggegaan. Jammer want het was wel gezellig met de muziek en de mensen. Later aan Putu, onze gastvrouw van het hotel, gevraagd en zei vertelde, omdat het door de vulkaan zo rustig is in Amed, sommige tenten via facebook feesten organiseren om toch aan wat omzet te komen.

Onze laatste dag in Amed is aangebroken en we worden door een taxi opgehaald en naar de ferryboot gebracht. De steiger is in Indonesische stijl, maar werkt goed. Op de boot is plaats voor 50 personen, maar we zijn maar met een man of twintig. Vier keer 200pk en gaan met die banaan. In 45 minuten zijn we aangekomen op Gili Trawangan. Eén van de drie kleine eilandjes die bij Lombok horen. Dit is wel even iets anders dan Amed. Heel veel toeristen en gezellige terrassen met muziek. Hier gaan we ons de komende vijf dagen wel vermaken. Ook hier weer een homestay via internet geboekt en dan is het altijd een verrassing of de foto’s kloppen met de werkelijkheid. Nou dit is wat we verwacht hadden. Een heel klein complex met 4 houten huisjes en een zwembad voor de deur. Het bed doet denken aan dat van de grootmoeder van Roodkapje. Hopelijk is het lang genoeg voor Ron. Alles is hier trouwens aan de lage kant. Ron heeft al menig keer zijn hoofd gestoten een deurposten en het frame van het hemelbed. Toch maar handig dat ik niet zo groot van stuk ben.

’s Middags even een rondje richting het strand en daar was ineens paniek. Een aantal jongens waren in het water en waren plotseling heel uitbundig. Wij het water in en wat schetste onze verbazing…. Op nog geen 10 meter van de kant zwommen twee reuze schildpadden. Jammer dat we de camera niet bij ons hadden, dus vanaf nu standaard mee in de tas. Hopelijk kunnen we jullie daar morgen van laten meegenieten.

P.s., We hebben wat aanpassingen aan de video van het quad-rijden gedaan, dus hij is nu wel zichtbaar.