De laatste loodjes

De kamer is leeg en de sleutel ingeleverd. Vandaag zijn we begonnen aan onze laatste dag in Bali. We kunnen nog genieten van het zwembad en het restaurant van het complex tot we om 20:00 uur worden opgehaald en naar de luchthaven worden gebracht.

Van vele hadden we al gehoord, als je eenmaal in Bali geweest bent, wil je niets anders meer. Nou niets anders is wel wat veel, maar dat we hier nog eens terug gaan is wel zeker. Wat een heerlijk vakantieland. Zulke vriendelijke mensen, heerlijk eten (zoals jullie inmiddels wel weten, niet onbelangrijk voor ons) en veel afwisseling in landschappen, zodat we Bali zeker opnemen in ons grote vakantieavontuur van volgend jaar.

Morgen rond deze tijd (het is hier 7 uur later) landen we weer in ons koude landje. Wij hopen dat jullie van ons blog en de foto’s hebben genoten, wij vonden het in elk geval leuk om zo af en toe iets te schrijven en te laten zien.

Groetjes, Ron en Corry

Huisdieren....

Na een bootreis van ruim 4 uur, met een aantal tussenstops waar de plaatselijke bevolking probeert wat aan de reizigers te verdienen, zijn we weer terug op Bali. Nog een half uurtje met de taxi en dan komen we in een waar paradijsje. Een heerlijk rustig complex met maar 8 huisjes in traditionele Balinese stijl. Dat Balinees moet je letterlijk nemen, want de huisjes bestaan uit bamboe en daken van gras. Alles is open en we zijn dan ook heel blij met de klamboe aan het bed. Elke avond krijgen we wierook op het balkon en in het huisje tegen eventuele vliegen en muggen. Van die laatste hebben we eigenlijk helemaal geen last, maar dat komt omdat ze worden opgegeten door ons huisdier: een heuse, 30cm lange reuze hagedis. Ons huis is zijn huis, want Ron heeft hem al een paar keer weggejaagd, maar telkens zit hij er weer. Zolang hij maar hoog in het dak zit vind ik het prima (het zal wel moeten).

Maar weer een scooter gehuurd en vandaag naar het strand gereden. Deze kust staat bekent om zijn hoge golven en er wordt dan ook veel gebruik van gemaakt door surfers. Wij genieten gewoon van de zon en het uitzicht. De hele middag hangt er al een enorme onweersbui boven Bali en aan het eind van de middag begint het ook hier te regenen. Helaas vandaag dus geen foto’s van de zonsondergang.

Morgen gaan we naar de Uluwatu Tempel. Hier op het uiterste westpuntje van Bali gaan we proberen die zonsondergangfoto’s te maken.

Luieren op Gili Trawangang

Zoals de kop van dit verhaal al doet vermoeden, betekent luieren ook geen verhaal schrijven. Nu aan het eind van ons verblijf op dit eiland toch maar een verslag maken. Wat hebben we hier gedaan? Nou, eigenlijk niet veel. Luieren aan het strand, een beetje zwemmen, cocktailtje gedronken en gegeten natuurlijk. Ze hebben hier een foodmarket: geweldig. Je kunt hier je eigen rijsttafel samenstellen door aan te wijzen wat je lekker vindt, aan lange tafels schuif je aan en hebt zo aanspraak aan andere toeristen. Zo hebben we kennis gemaakt met een groep Chilenen. Eén jongen en vijf meisjes zijn op vakantie en slapen, low-budget, in hostels. Dat hoeft van mij nou niet zo nodig. Slapen op een slaapzaal en een gezamenlijke badkamer. Iets meer luxe is voor ons wel wenselijk, maar voor jongelui is het geweldig.

Gisteren hebben we een bootje met bemanning gehuurd en zijn we gaan snorkelen bij Gili Meno. Dat is het middelste eilandje van de drie. Het filmpje laat zien hoe dicht je bij de zeeschildpadden kunt komen, heel gaaf.

Oh, dat hebben we nog niet verteld: er zijn op deze drie eilandjes geen auto’s en brommers. Alles gaat te voet, op de fiets of met een paard-en-wagen. Wat een rust geeft dat, geen herrie en getoeter. Bij ons verblijf in het hotel horen ook twee fietsen. Deze rijden, wel met banden waarbij je op de velgen rijdt, en die wij niet kunnen inleveren bij de vuilstort, omdat ze die niet eens willen hebben. Elke dag gebruik gemaakt van de fietsen, toch wel handig. Van onze homestay naar het strand is ongeveer 1 km, dus met de temperatuur hier, is fietsen beter dan lopen.

Straks weer naar de haven en inschepen voor de terugreis naar Bali. Dan nog een laatste paar dagen in een homestay in Jimbaran. Dit ligt aan de westkust en is beroemd om zijn zonsondergang. Foto’s volgen.

Drie dagen Amed en op naar Gili Trawangan

Bij de receptie weer een scooter gehuurd en op naar Tulamben. Daar is een Amerikaans oorlogsschip op de kust gelopen en met de aardbeving van 1963 weer in het water terug gezonken. Het is dé attractie van deze omgeving, dus dat moet makkelijk te vinden zijn. Na drie keer heen en weer gereden te zijn blijkt te toegangsweg een zandpaadje waar we met de scooter met moeite overheen kunnen. Eenmaal bij het strand is het een drukte van jewelste. Veel duikers en snorkelaars op het strand. Op nog geen 25 meter zwemmen van de kust ligt daar een stukje geschiedenis wat je gewoon met je snorkel en flippers kunt bekijken. Met de GoPro op onze nieuwe snorkels gaan we te water. Wat een prachtige onderwaterwereld. Het lijkt wel of je in een aquarium zwemt. Het wrak ligt zo ondiep dat je het aan kunt raken. Een hele gekke ervaring. Kortom: weer een vink op de Bucketlist. Op de weg terug naar Amed komen we nog een snorkelplaats tegen. Hier zijn de vissen nog mooier en talrijker.

De volgende dag op zoek naar een Japans wrak. Deze is wat kleiner van formaat, maar zeker de moeite waard. Daarna strandbedden opgezocht en de rest van de dag geluierd aan het strand. Als toetje krijgt Corry een Balinese massage op het strand van een heel oud omaatje. Deze heeft dat zeker vaker gedaan, want die vrouw is sterk in haar handen, pfff.

Amed is een mooie locatie voor snorkelen en duiken, maar voor vertier is dit niet echt een aanrader. Omdat we de scooter voor twee dagen hebben gehuurd, gaan we ’s avonds wat verder het dorp door tot we ineens boven op een uitkijkpunt een hele gave tent vinden helemaal van bamboe gemaakt. Veel mensen en muziek, dus daar gaan we maar wat drinken. Ron gaat wat te drinken halen en ik plof neer op een dik kussen op de grond en om mij heen zie ik allemaal jongelui in de tijd van de flowerpower. Hun gezichten versierd met glitters, mannen hebben een Hawaïhemd aan. Twee meiden kijken mij een beetje vreemd aan en ik krijg het idee dat dit een besloten feest is waar wij niet voor zijn uitgenodigd. Na ons drankje opgedronken te hebben, zijn we maar weggegaan. Jammer want het was wel gezellig met de muziek en de mensen. Later aan Putu, onze gastvrouw van het hotel, gevraagd en zei vertelde, omdat het door de vulkaan zo rustig is in Amed, sommige tenten via facebook feesten organiseren om toch aan wat omzet te komen.

Onze laatste dag in Amed is aangebroken en we worden door een taxi opgehaald en naar de ferryboot gebracht. De steiger is in Indonesische stijl, maar werkt goed. Op de boot is plaats voor 50 personen, maar we zijn maar met een man of twintig. Vier keer 200pk en gaan met die banaan. In 45 minuten zijn we aangekomen op Gili Trawangan. Eén van de drie kleine eilandjes die bij Lombok horen. Dit is wel even iets anders dan Amed. Heel veel toeristen en gezellige terrassen met muziek. Hier gaan we ons de komende vijf dagen wel vermaken. Ook hier weer een homestay via internet geboekt en dan is het altijd een verrassing of de foto’s kloppen met de werkelijkheid. Nou dit is wat we verwacht hadden. Een heel klein complex met 4 houten huisjes en een zwembad voor de deur. Het bed doet denken aan dat van de grootmoeder van Roodkapje. Hopelijk is het lang genoeg voor Ron. Alles is hier trouwens aan de lage kant. Ron heeft al menig keer zijn hoofd gestoten een deurposten en het frame van het hemelbed. Toch maar handig dat ik niet zo groot van stuk ben.

’s Middags even een rondje richting het strand en daar was ineens paniek. Een aantal jongens waren in het water en waren plotseling heel uitbundig. Wij het water in en wat schetste onze verbazing…. Op nog geen 10 meter van de kant zwommen twee reuze schildpadden. Jammer dat we de camera niet bij ons hadden, dus vanaf nu standaard mee in de tas. Hopelijk kunnen we jullie daar morgen van laten meegenieten.

P.s., We hebben wat aanpassingen aan de video van het quad-rijden gedaan, dus hij is nu wel zichtbaar.

In de gevarenzone

Vandaag afscheid genomen van de familie Ketut en hun Efteling-paradijs. We hebben hier een heerlijke tijd gehad en zijn zeker van plan om nog eens terug te komen. Met onze taxichauffeur Ketut (?? die naam is net zo als bij ons Jan of Piet) rijden we westwaarts Ubud uit om direct al in een glooiend landschap met rijstvelden te belanden. De natuur op Bali is geweldig. Na elke bocht in de weg is het uitzicht weer een foto waard. Na een uurtje rijden (het gaat niet zo snel hier op Bali) komen we in het gebied van de vulkaan. Waarschuwings-doeken hangen langs de kant van de weg en Ketut vertelt ons dat vorige week de weg nog gesloten was. De bevolking is weer terug naar hun huizen en het gewone leven komt weer heel langzaam op gang. Toch een gek idee hoor.

Aangekomen bij de “Moedertempel Besakih” worden we overladen met mannen, vrouwen en kinderen die iets willen verkopen, je met de scooter naar boven willen brengen of gids willen zijn. Er zijn namelijk maar een handje vol toeristen en dus geen werk voor die mensen, die normaal busladingen vol zien komen waar ze wat aan kunnen verdienen. Maar zo Hollands als wij zijn, regelen wij onze zaakjes zelf en hebben we geen hulp nodig. Eenmaal boven bij de tempel aangekomen heb je een geweldig uitzicht op de vulkaan en op het landschap er omheen. Even de geijkte foto’s genomen en daarna weer naar beneden gewandeld naar onze taxi.

Op naar onze volgende stop: de Tirta Ganggha Watertuin. Mooie in 1948 aangelegde tuin voor de koning van deze provincie. Nu is het tijd voor onze laatste etappe, op naar Amed. Het is even zoeken waar onze Homestay is, maar het zoeken wordt beloond. Een heerlijk rustig complex van 4 huisjes en de receptie. Heel vriendelijk personeel wat uitleg geeft over alles wat er te doen is en je gelijk thuis laat voelen. Een prachtig huisje met een grote badkamer, een keuken en een heerlijk hemelbed. Groot terras voor de kamer, dus dat wordt genieten.

Morgen gaan we snorkelen bij een gezonken oorlogsschip, iets wat op het lijstje van Ron staat.

Even schrikken tijdens het wakker worden.....

Gistermiddag de hele middag op een quad door de jungle gecrost. Uiteraard zaten er in de route grote waterpartijen (eigenlijk meer blubber zooi) waardoor onze kleding er niet meer uitzag. Maar dat maakte de pret niet minder.

‘s Avonds uiteraard weer aan de nasi, bami en saté gegaan en daarna genoten van een heerlijke Balinese massage. Daarna was het heerlijk slapen tot……5.56 uur. Plotseling droomde ik dat ik in de caravan lag te slapen maar dat een of andere lolbroek de caravan achter een auto had gehangen en over een hobbelige weg was gaan rijden. Want alles bewoog. Het verhaal van de caravan klopte niet maar de beweging wel. Ons hele huisje ging heen en weer. We zaten in een heuse aardbeving. Echt een hele vreemde ervaring, alles gaat heen en weer en kraakt . Maar ongeveer 20 seconden later was alles weer voorbij. Dit was achteraf wel een hele korte Efteling attractie. Uiteraard even op internet gezocht en toen bleek dat Mount Agung, de vulkaan waar wij morgen dichtbij komen te logeren, hiervoor schuldig was. De beving was 3,5 op de schaal van Richter.

De rest van de ochtend maar een beetje bij het zwembad rondgehangen en toen besloten om voor de rest van de dag maar weer een brommertje te huren. Wij waren immers nog niet bij de Tegenungan waterval geweest. Omdat wij gister op onze route nog een mooie tempel net buiten Ubud hadden gezien zijn wij daar eerst naartoe gereden. Hierna op weg naar de waterval. Echt een mooie waterval waarbij grote hoeveelheden water hoog van de rotsen storten. Zwemkleding aan en zwemmen. Voordat wij hiervan terug reden hadden wij nog een reclame gezien van een Olifantentempel. Deze lag redelijk in onze route dus waarom ook niet bezoeken.Weer een mooie tempel die van de bucketlist af kan en daarna terug naar de Efteling.

Vanavond gaan we eten bij een restaurant dat deels in een tempel/paleis ligt met heel mooi uitzicht en daarna koffers pakken want morgen staat er een taxichauffeur klaar ( deze heet ook al Ketut, zoals zovelen) om ons via Mount Agung, voor zover het mogelijk is, naar Amed te brengen. Als er tenminste geen bevingen meer komen. Maar dat is van latere zorg.

Koningsgraven en reinigende baden

Handig dat we wifi op de kamer hebben. Eerst maar eens goed kijken wat we gisteren verkeerd hebben gedaan. Inderdaad, er zijn twee locaties met de zelfde naam, pfff. Oké, weer op de brommer gestapt en nu de goede richting op gereden. Binnen twintig minuten op de plaats van bestemming. Wat een geweldig uitzicht. Dit zijn echt rijstterrassen. Het dorpje is één en al toeristen, maar op internet hadden we de tip gelezen om iets verder door te rijden en daar een kop koffie met het prachtigste uitzicht zónder toeristen.

Op naar de volgende bezienswaardigheid. Koningsgraven in de rotsen uitgehouwen in een schitterend decor van natuur en rust. Mooie foto´s kunnen schieten. Alleen alle trappen naar beneden moeten ook weer omhoog. Bezweet boven weer aangekomen is het een weldaad om weer op de brommer te stappen. Waaien we weer een beetje droog.

Onze laatste stop voor vandaag is Pura Tirta Empul. Dit is een Hindoeïstische tempel met water uit een bron. Hier kunnen Balinezen en toeristen zich ritueel laten reinigen. Ron vond het nodig om gereinigd te worden. Waarom weet ik niet, maar … De foto´s spreken voor zich.

Vandaag geen regen, dus gaan we heerlijk op ons gemak terug naar Ubud. Tenminste als we de sleutel van de brommer kunnen vinden. Waar ga je zoeken op een complex met vele tempels, tuinen en baden. Vragen hier, vragen daar, maar nee hoor, niets gevonden. Dan maar bellen naar het hotel en vragen wat te doen. Op dat moment komt de jongen van de brommer stalling en vraagt of wij de sleutel kwijt zijn. Hij had hem naast de brommer gevonden en voor ons bewaard. Wat een eerlijke mensen zijn het toch.

Zo, nu kunnen we eindelijk, na een uur zoeken, terug naar Ubud. Daar wat gedronken en op de markt rond gelopen.

Morgen gaan we Jeroen jaloers maken.

Samen op de brommer.

Ons vorige verhaal was niet zo interessant, want op een reisdag beleef je eigenlijk niet zoveel. Vanuit Nusa Dua zijn we met de taxi naar Ubud gereisd. Ruim anderhalf uur voor nog geen € 9,-. Dat zijn nog eens prijzen, nietwaar? Overigens moet je wel wennen aan de koers hier. Rp 10.000 is € 0,60. Dus dat is bij elke betaling even rekenen, maar het gaat steeds beter. Met al die flappen in je portemonnee ben je al gauw miljonair.

Zoals jullie op de film hebben kunnen zien verblijven wij hier in een sprookjesachtige Homestay. Een hotel dat bestaat uit veel verschillende huisje op- en aan elkaar gebouwd met een hoogteverschil van wel 30 meter. Het begint op straatniveau en loopt door tot het zwembad. Daar gaan trapjes naar beneden, naar kamers en huisjes, om te eindigen bij de rivier. De temperatuur heeft het nog niet toegelaten om helemaal naar beneden te wandelen, want dan moet je ook weer naar boven. Het hotel wordt gerund door de hele familie van Vader Ketut. Vrouw, kinderen, kleinkinderen en oma helpen allemaal mee. En het mooiste: bij binnenkomst, aan de linker kant is een heuse privé-tempel. Prachtig versierd en dagelijks in gebruik door de familie.

Elke ochtend krijgen we ontbijt op ons balkon en worden we verwend met heerlijke nasi en bami en verse vruchten smooties.

Gisteren hebben we Ubud een beetje verkend. Winkeltjes, restaurantjes en ontelbare Tempels. Achter ons hotel begint het landbouw gedeelte van Ubud met wat rijst en boerderijen. En vandaag hebben we bij de receptie een brommer gehuurd. Wat we in onze jeugd nog nooit hebben gedaan: samen op de brommer, hahaha. Ook hier hangt natuurlijk een prijskaartje aan: € 4,- per dag en € 1,- voor benzine.

De omgeving van Ubud staat bekend om zijn schitterende rijstterrassen, dus die moeten wij ook maar gaan bekijken. Gisteravond op Google Maps de route opgezocht en bleek dat als wepal noordwaarts rijden zowel rijstterrassen als mooie tempels zou vinden. Na even wat evenwicht vinden op onze bolide, noordwaarts vertrokken. Na ongeveer 2 km toch voor de zekerheid even de route-app bekeken. Toen bleek dat we niet noordwaarts maar zuidwaarts moesten rijden. Dat vonden we wel wat vreemd, maar computers maken geen fouten, toch? Dus 25 km zuidwaarts naar de rijstterrassen en wat hebben we gezien… maïsvelden ??? Dus toch maar richting noord gereden. Halverwege werd het weer toch iets minder en zijn we voor het onweer maar even gestopt bij een restaurantje. Lekker en gezellig. Daarna met goede moed weer verder, maar het regende toch harder dan we dachten, dus terug naar huis. Niet te min: onderweg heel veel leuke dorpjes en hele aardige mensen gezien.

Bij terugkomst in het hotel vertelde de zoon dat we wel noordwaarts hadden moeten rijden. Volgende keer dus maar gewoon een papieren wegenkaart meenemen. Morgen maar weer opnieuw proberen.

Om de dag toch positief af te sluiten hebben we vanavond een heuse Indonesische Rijsttafel gegeten. In één woord geweldig. We hopen morgen wel foto’s van de rijstvelden te kunnen laten zien. De foto’s die we nu uploaden zijn van de wandeling van gisteren.